اشعار شیخ بهائی

گدایان بهر روزی طفل خود را کور میخواهند
طبیبان بهر روزی مردمان را رنجور میخواهند
گمانم مرده شوران راضی اند از مردن مردم
بنازم مطربان  را که این خلق را مسرور می خواهند

در میکده دوش، زاهدی دیدم مست
تسبیح به گردن و صراحی در دست
گفتم: ز چه در میکده جا کردی؟
گفت: از میکده هم به سوی حق راهی هست

یکچند در این مدرسه‌ها گردیدم
از اهل کمال نکته‌ها پرسیدم
یک مسله‌ای که بوی عشق آید از آن
در عمر خود از مدرسی نشنیدم

تا از ره و رسم عقل، بیرون نشوی
یک ذره از آنچه هستی، افزون نشوی
من عاقلم، ار تو لیلی جان بینی
دیوانه‌تر از هزار مجنون نشوی

تا نیست نگردی ره هستت ندهند
این مرتبه با همت پستت ندهند
چون شمع قرار سوختن گر ندهی
سَر رشته روشنی به دستت ندهند

تا منزل آدمی سرای دنیاست
کارش همه جرم و کار حق، لطف و عطاست
خوش باش که آن سرا چنین خواهد بود
سالی که نکوست از بهارش پیداست

صد سال ره مسجد و میخانه بگیری
عمرت به هدر رفته اگر دست نگیری
بشنو از پیر خرابات تو این پند
هر دست که دادی از همان دست بگیری

همه روز روزه بودن،‌ همه شب نماز کردن
همه ساله حج نمودن، سفر حجاز کردن
ز مدینه تا به کعبه، سر و پا برهنه رفتن
دو لب از برای لبیک، به وظیفه باز کردن
به مساجد و معابر، همه اعتکاف جستن
ز ملاهی و مناهی همه احتراز کردن
شب جمعه‌ها نخفتن،‌ به خدای راز گفتن
ز وجود بی نیازش، طلب نیاز کردن
به خدا که هیچ کس را، ثمر آنقدر نباشد
که به روی ناامیدی در بسته باز کردن

ای صاحب مسئله! تو بشنو از ما
تحقیق بدان که لامکان است خدا
خواهی که تو را کشف شود این معنی
جان در تن تو، بگو کجا دارد جا

مالی که ز تو کس نستاند، علم است
حِرزی که تو را به حق رساند، علم است
جز علم طلب مکن تو اندر عالم
چیزی که تو را ز غم رهاند، علم است

آن کس که بدم گفت بدی سیرت اوست
وان کس که مرا گفت نکو خود نیکوست
حال متکلم از کلامش پیداست
از کوزه همان برون تراود که در اوست

بی خبر از هم خوابیدن چه سود؟
برمزار مردگان خویش نالیدن چه سود؟
زنده را تا زنده است باید به فریادش رسید
ورنه بر مزارش آب پاشیدن چه سود؟
گر نرفتی خانه اش تا زنده بود
خانه صاحب عزا خوابیدن چه سود؟
گر نپرسی حال من تا زنده ام
گریه و زاری و نالیدن چه سود؟
زنده را در زندگی قدرش بدان
ورنه مشکی از برای مرده پوشیدن چه سود؟
گر نکردی یاد من تا زنده ام
سنگ مرمر روی قبرم وانهادن ها چه سود؟

تاکی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه
هر کس به زبانی صفت حمد تو گوید
بلبل به غزلخوانی و قمری به ترانه

گر از هر باد چون بیدی بلرزی
گر کوه شوی کاهی نیرزی

پیوسته دلم ز جور خویشان
ریش است
وین جور و جفای خلق از حد
بیش است
بیگانه به بیگانه ندارد کاری
خویش است
که در پی شکست خویش است