تفاوت آرزو از هَوَس، نقش ضمیر ناخودآگاه

تفاوت آرزو از هَوَس، نقش ضمیر ناخودآگاه

تفاوت آرزو از هَوَس، ضمیر ناخودآگاه چیست؟ کسانی که دنیا را زیر و رو کردند و آرزو داشتند پر از استعدادهای عجیب و غریبی نبودند آن‌ها فقط در یک چیز نابغه بودند؛ یعنی استقامت. بدپیله و سمج بودن و تا آخر مسیر راه را ادامه دادن، نشانۀ ایمان است و کسی که راهی را که مطمئن نیست آیا به سرانجام می‌رسد یا خیر ولی باز آن را تا انتها پیش می‌رود ایمانی از جنس فولاد دارد. هیچ نیرویی جلوی چنین شخصی نمی‌تواند مقاومت کند و مجبور می‌شود سر تعظیم جلوی سماجت این افراد خم کند. موفقیت برای باهوش‌ها یا زرنگ‌ها نیست موفقیت فقط برای سمج‌ها و بد‌پیله‌هاست.

تفاوت آرزو از هَوَس، نقش ضمیر ناخودآگاه

شما اگر دنیایی از هوش و ذکاوت باشید ولی نتوانید مسیر را تا آخر ادامه دهید خیلی زود تسلیم خواهید شد، چون مشکلاتی در آینده در کسب و کارتان سراغ‌تان می‌آید که از هوش و ذکاوت شما بالاتر است و فقط سماجت و پایداری شماست که حریف این مشکلات می‌شود. برای آرزو و خواستۀ خود با خودتان زیاد صحبت کنید در هفته چند بار از خداوند آرزوهای خود را بخواهید، بگذارید ملکه ذهن شما شوند.‌ بگذارید روح و روان شما با آن آرزو شکل بگیر‌د باید آن‌قدر این کار را بکنید تا مغز باورش شود که شما واقعاً به آن آرزو رسیده‌اید.

اگر شما اصرار و سماجت برای رسیدن به آرزو و خواسته تان را حتی در ذهن‌تان آن هم به صورت مکرّر و همیشگی انجام دهید؛ یعنی مکرّراً آرزوی خود را در ذهن‌تان تکرار کنید و بگویید من بالأخره به آرزویم می‌رسم، مغز بالأخره تسلیم می‌شود و مجبور می‌شود که آن را باور کند و بعد از مدّتی مغز باور می‌کند که به آن آرزو رسیده است و این دستاورد بزرگی برای شماست؛ واقعاً بزرگ، چون ما در تمام طول روز سعی می‌کنیم که مغزمان را بزرگ و ثروتمند کنیم‌ و اگر این تمرین را انجام دهیم؛ آن زمان ضمیر ناخودآگاه ما که قدرت وحشتناکی دارد ما را راحت‌تر به ثروت‌ها و ایده‌های ثروت‌آفرینی که مرتبط به آرزوی ماست، می‌ رساند.

تفاوت آرزو از هَوَس، نقش ضمیر ناخودآگاه

اصرار و پافشاری در خواستنِ آرزو، رابطۀ مستقیمی با ایمان ما دارد؛ چون انسانی که ایمانِ فراوان دارد؛ قطعاً در ذهنش زیاد اصرار می‌کند شاید در ظاهر و باطن آرزوی خود را پیش دیگران زیاد به زبان نیاورد ولی مطمئن باشید او روزی چندین بار آرزوی خود را در ذهنش درخواست می‌کند او آن‌قدر این کار را کرده است که دیگر شک او به آن خواسته‌اش تبدیل به اطمینانی قوی شده است که در یک کلام به آن ایمان می‌گویند. او مطمئن است که می‌تواند به خواسته‌هایش برسد و بسیار ‌به آرزو و خواستۀ خود انرژی می‌دهد و خیلی سمج‌تر و مصرّتر از آن است که فکرش را می‌کنید؛ البته در ذهنش.

تفاوت آرزو از هَوَس، نقش ضمیر ناخودآگاه

از طرفی دیگر اصرار و پافشاری در خواستنِ خواسته، رابطۀ مستقیمی با شور و اشتیاق دارد در‌واقع کسانی که بسیار برای خواسته‌ای اصرار می‌کنند و سماجت به خرج می‌دهند، قدرتِ شور و اشتیاق است که آن‌ها را مجبور می‌کند که این کار را کنند چون اگر غیر از این بود در حالت عادی کسی که چیزی را زیاد دوست نداشته باشد برای به دست آوردن آن زیاد سماجت به خرج نمی‌دهد؛ چون نیرویی از درون او را سوق نمی‌دهد که چیزی را طلب کند.